اخترشناسان با استفاده از آرایه تلسکوپ اسپکتروسکوپی هسته ای (NuSTAR) موفق به شناسایی 10 ابر سیاهچاله جدید در کهکشان های دور دست شدند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ‌فضاپیمای شکارچی سیاه‌چاله های ناسا موسوم به NuSTAR موفق به شناسایی نخستین مجموعه از ابر سیاه‌چاله‌ها شد.

 این 10 ابر سیاه‌چاله مجموعه‌ای از صدها سیاه‌چاله‌ای مورد انتظاری هستند که ظرف دو سال آینده با کمک این تلسکوپ شناسایی خواهند شد.

 سیاه‌چاله‌های جدید با دیسک های ضخیمی از گازها احاطه شده و در قلب کهکشان های دور در فاصله بین 0.3 و 11.4 میلیارد سال نوری از زمین واقع شده اند.

 «دیوید الکساندر» از اعضای تیم NuSTAR‌ در دپارتمان فیزیک دانشگاه دورهام انگلیس تأکید می‌کند: در این مطالعه هدف های شناخته شده ای را مورد بررسی قرار داده و موفق به کشف سیاهچاله ها در اطراف تصاویر شدیم.

 با شناسایی 10 ابر سیاهچاله جدید،‌ محققان داده های قبلی رصدخانه اشعه ایکس چاندرا و ماهواره نیوتن-XMM آژانس فضایی اروپا که از نور اشعه ایکس استفاده می‌کنند را مورد بررسی مجدد قرار دادند.

 نتایج بررسی ها نشان می‌دهد که این ابر سیاهچاله ها پیش از این کشف شده بودند، اما تنها با تمرکز بالاترین انرژی نور اشعه ایکس توسط تلسکوپ NuSTAR امکان شناسایی دقیق این ابرسیاهچاله ها امکانپذیر شد.

 محققان قصد دارند با بررسی صدها تصویر تهیه شده توسط این تلسکوپ، تعداد بیشتری سیاه‌چاله را شناسایی کنند؛ همچنین با ترکیب رصدها در طیف اشعه ایکس، امکان رمزگشایی از اسرار سیاهچاله ها از جمله تعداد واقعی آنها فراهم می شود.

 نتایج این مطالعه در مجله Astrophysical منتشر شده است. 

به گزارش سرویس علمی ایسنا در ماهِ مارچِ 2012 ، ژوزف پولشینسکی (Joseph Polchinski) در اندیشه‌ی یک خودکشیِ ریاضی افتاد. او که فیزیکدانی در شاخه‌ی نظریه‌ی ریسمان در موسسه‌ فیزیکِ نظریِ کاولی (Kavli) در سانتاباربارای کالیفرنیاست، در این اندیشه فرو رفت که اگر فضانوردی به درونِ یک سیاه‌چاله شیرجه بزند برای او چه رخ خواهد داد؟ آشکارا پیداست که او خواهد مُرد، اما چگونه؟

   بنابر توجیه پذیرفته‌شده، فضانورد در ابتدا چیزی احساس نخواهد کرد، حتی هنگامی که در حالِ گذر از افقِ روی‌دادِ سیاه‌چاله است. افقِ روی‌دادِ سیاه‌چاله، مرزی نامرئی‌ است که هیچ چیز از پشتِ آن نمی‌تواند به بیرونِ سیاه‌چاله بگریزد؛ اما پس از گذرِ چندین ساعت، روز و یا هفته ، اگر سیاه‌چاله به اندازه‌ی کافی بزرگ باشد، فضانورد در خواهد یافت که نیروی گرانشی که به پاهای او وارد می‌شود بیش از نیرویی‌ است که به سرش وارد می‌شود. هم‌چنان که شیرجه‌ی فضانورد او را بی‌امان به سمتِ مرکزِ سیاه‌چاله می‌کشاند، این اختلافِ نیروی گرانشی افزایش یافته و پیکرِ او را از هم خواهد درید و سپس بقایای او در هسته‌ی بی‌نهایت‌چگالِ سیاه‌چاله خورد خواهد شد. اما محاسباتِ پولشینسکی که به همراهِ دو تن از دانشجویانش –احمد المری (Ahmed Almheiri) و جیمز سالی (James Sully)- و با همکاریِ یک نظریه‌پردازِ دیگر در شاخه‌ی ریسمان به نامِ دونالد مارولف (Donald Marolf) از دانشگاهِ کالیفرنیا در سانتاباربارا (UCSB) انجام شده است، داستانِ دیگری را بازگو می‌کند.

 بقیه در ادامه نوشتار